Gevoelsmatig begon het Schoterboshuis een beetje op de achtergrond te raken in mijn hoofd. Er was het afgelopen jaar zo veel meer gaande dan alleen dat plekje in het bos. In de privésfeer was 2019 een soort “Annus horribilis”. Er overleden veel te jonge mensen, er werden wrede diagnoses gesteld, niet alles ging van een leien dakje zullen we maar zeggen. Scouting en het clubhuis hadden niet altijd de prioriteit in m’n dagelijkse leven. Daarnaast heb ik 2019 gebruikt om de opleiding tot Deep Democracy facilitator te volgen en af te ronden, het heeft mijn leven voorgoed veranderd. Ik liep al zo lang rond met vragen en antwoorden, die plotseling woorden hebben gekregen en handvatten om daar invulling aan te geven. Er was een soort storm gaande in m’n hoofd. Bovendien ben ik al vanaf 2015 bezig met dat Schoterboshuis, er kruipt dan op een zeker moment ook een soort vermoeidheid in de dingen. Overigens heb ik ook nog een fulltime baan in het onderwijs, niet bepaald saai.
Zo werd het dus vanzelf maandag 3 februari. In de middag had ik twee afspraken op het gemeentehuis. Eerst één met de ambtenaar die projectleider onderhoud Schoterbos is. Want ik ben sinds een maandje voorzitter van de Adviescommissie Beheer en Onderhoud Schoterbos. Ik wilde vóór m’n eerste vergadering wel even afstemmen met haar. Het werd een genoeglijk gesprek over de commissie, haar leden en de sfeer, de stand van zaken rond het park en nog wat over haar en mijn vakanties. Daarna kon ik, samen met Kaat, meteen door naar afspraak twee, met onze contactpersoon binnen de gemeente. Ook dat werd een lekker gesprek waarin we een paar spijkers met koppen sloegen, antwoorden kregen en gaven op vragen die ons in de weg staan. Thuis maakte ik courgettesoep en in de avond ging ik bij m’n 84-jarige moeder langs. Het was een mooie dag.
Toen het donderdag werd kwam Scouting ineens in volle kracht weer m’n leven binnenstormen. Op donderdag spraken Kaat en ik Ed, de hoofdonderzoeker van de HvA. Hij had goed nieuws voor ons. Hun onderzoek naar glas loopt qua planning precies goed met onze nieuwbouwplannen. De kas in het ontwerp van Jack wordt de grootschalige proefopstelling in hun onderzoek. Yes! Daarna gingen we direct door naar het MAAK-terrein in de Waardepolder waar ENZ werd geopend. Dat is een bedrijf die van de vloerdelen van de NS-treinen prachtige nieuwe producten maken. Geïnspireerd en flink bij-gelobbyd (is dat een woord?) ging het huiswaarts. Vrijdag heb ik besteed aan het schrijven van mail, lezen van verslagen en sturen van whatsapp-berichten.
Op zaterdag stond ik met m’n scoutingdas om in het creatorium van Haarlem Noord. De vrouw van de vorige stichtingsvoorzitter was overleden, de zaal puilde uit. Zij was moeder van zo’n typisch scoutinggezin. Er was veel Brigitta in de zaal. Hartverwarmend hoe jonge mensen hun vrienden komen ondersteunen in dit soort zware tijden. Terplekke kreeg ik gelukkig wel te horen dat de groep een nieuwe kandidaat voor het voorzitterschap heeft gevonden. Als hij gekozen wordt in de groepsraad ga ik binnenkort een biertje met hem drinken.
Ondertussen was m’n oudste dochter in de buurt van Nijmegen bezig met de Winterhike: de jaarlijkse krachtmeting tussen de scoutinggroepen van de regio op explo-niveau. Wij wisten niks van het verloop van de strijd en waren natuurlijk wel stik nieuwsgierig. Hoe zou het gaan, bleven ze droog, waar ging de tocht naartoe…?? Zaterdagavond zat ik in de sauna, ik was stuk, sliep als een os. Er trok voor het eerst een storm met een naam over ons land.
Zondag werd genieten. Om precies 11:34 uur doorbrak Marloes via Whatsapp de stilte. Onze meiden waren 2e geworden bij de Winterhike!! Er brak nog een storm los, er volgende tientallen berichten. Iedereen in de groep feliciteerde de meiden met hun prestatie. Hoe trots kun je zijn. Thuis maakten wij een vreugdedansje en appten met die van ons, die in Elst bleek te zitten. Ik ben die dag niet meer van de bank geweest. Netflix, wijntje, chips, de hond aan m’n voeten. Het leven is mooi, en dat clubhuis? Dat komt er!