Op donderdag 12 maart brak de paniek uit. Mijn mailbox had die avond 35 paniekerige berichten van studenten die niet wisten wat ze moesten. Het College van Bestuur van de Hogeschool van Amsterdam (mijn werkgever) liet om 22:30 uur weten dat wij op de maandag na het weekend niet meer mochten komen. Op vrijdag 13 maart was het topoverleg via mail, telefoon en whatsapp. Voor het donker was, hadden wij al ons onderwijs verzet van een lokaal naar het internet. Op die zaterdag en zondag had ik een training in Amsterdam. Daarvoor was speciaal, uit de VS, een trainer overgekomen. We wasten onze handen, zaten 2 meter uit elkaar en er werd niet geknuffeld. Op zaterdag zaten wij met de lunch nog op een half vol terras, op zondag slechts nog alleen en de borrel om 18:00 uur ging niet door, alles was op slot. Ik liep in een totaal verlaten hoofdstad naar de metro, het voelde of er oorlog was uitgebroken.
Bij mij thuis was er ook paniek. Geen scouting!! Wat moet ik dan, vroegen mijn kinderen. Hun weekenden zijn gevuld met opkomsten, hangen in en rond het clubhuis, lachen met hun vrienden. Nu was er niks. Als vader had ik met ze te doen.
Als bestuurder vroeg ik mij af; hoe lossen wij dit op? Nu is ‘wij’ een onbeholpen begrip, want de verantwoording voor de groep en de opkomsten ligt bij het verenigingsbestuur en niet bij ons van de stichting. Als stichting kun je op dit soort momenten de vereniging alleen met raad en daad bij staan. Dus dat hebben we ook gedaan, voor zover daar behoefte aan was. De stichting regelde dat de schoonmaak werd opgeschort, dat de keuken leeg en opgeruimd was, dat de huurders en de verhuurder op de hoogte werden gehouden, dat de leidingen werden doorgespoeld, dat soort dingen.
Vervolgens liet Scouting Brigitta zien waar ze echt goed in zijn, namelijk oplossingen bedenken en dingen anders organiseren. Mijn kinderen hadden plotseling virtuele opkomsten, waar reten fanatiek aan werd deelgenomen. Deed ik plotseling zelf ook mee met een digitale-stam-opkomst, werd er digitaal gegeten en gechalenged. Het leverde ze zelf een stay-at-home-badge op. Hoe cool!!
Ondertussen werkte ik mij helemaal een slag in de rondte. Zeker in het begin werd ik met vierkante ogen in de morgen wakker. Ik maakte het dubbele aantal uren als normaal.
De vergaderingen van de stuurgroep-Schoterboshuis verplaatsen we naar Zoom en de fondsenwerving draaide gewoon door. Veel fondsen veranderde in tijden van de pandemie de koers. Er komt alleen nog geld vrij dat besteed wordt aan Covid-19 gerelateerde zaken. Een clubhuis hoort daar, nu even, niet bij. Dat maakte het verrekte lastig.
Toen gebeurde er een paar wondertjes achter elkaar. Uit geheel onverwachte hoek kregen we ineens te horen dat er misschien geld was voor onze ambitie in het stadspark. Eerst geld uit een opgeheven stichting, toen een stevig afscheidscadeau en als klap op de vuurpijl geld uit een op te heffen vereniging. Er werd op allerlei plekken gesproken over Scouting Brigitta en de waarde voor de Haarlem Noordse samenleving en hoe dat vooral behouden moet blijven. Thuis zitten is niks voor scouts die hebben een honk nodig, een gebouw, een plek om te hangen en te lachen met hun vrienden.
En zo gebeurde het dat ik afgelopen twee weken twee keer op de fiets ben geklommen om een handtekening te zetten onder een overeenkomst tot donatie. De volgende handtekening zet ik ergens in de welverdiende en aankomende vakantie. Om hoeveel geld het gaat?? Alles bij elkaar is het €109.000,-
Dat geeft de burger moed. Gelukkig zijn er mensen in deze gemeenschap die begrijpen wat echt belangrijk is. Binding creëren en het scheppen van mogelijkheden tot groei. Die bevatten dat een betere toekomst bij jezelf begint, dat je daar moet zijn als je iets wilt. Laat het nu maar stromen.
Laat het nu maar stromen. Dat nieuwe clubhuis, dat komt er wel.