Als iets Scouting definieert, is het wel samenwerken met anderen. De allerkleinste scouts – de bevers – wordt al geleerd dat sámen beter werkt dan alleen. Ook later als ze welp, esta of kabouter zijn, is samenwerken een belangrijk onderwerp van hun vorming. Scoutingkinderen herken je aan hun grote bedrevenheid in met anderen samen tot resultaten komen. Als ze later scout, explorer, roverscout of stamlid zijn, zit dat ‘samen’ diep in hun wezen opgesloten. Ze kunnen de wereld niet meer anders zien.
Ik ben altijd al geïnteresseerd geweest in teams en groepen. De dynamiek, de ingewikkeldheid van een groep, heeft mij altijd gefascineerd. In de loop van de jaren heb ik dan ook al heel wat trainingen en opleidingen gemaakt voor en gegeven aan groepen. Hoe ze beter kunnen functioneren en hoe groepen ervoor kunnen zorgen dat iedereen in de groep een stem heeft en gehoord wordt. Dat je de groep zo inclusief mogelijk kan laten zijn. Da’s wel echt mijn ‘ding’.
Samenwerken heeft ook altijd vooropgestaan bij mijn betrokkenheid bij de Adviescommissie Beheer en Onderhoud Schoterbos (ABOS). Hoe kunnen we een park ontwikkelen waar iedereen iets aan heeft, dat gedragen wordt door de zo grootst mogelijke groep? Hoe maken we het zo dat we verlost worden van al die afschuwelijke hekken, al die hokjes en die barrières? Het heeft even geduurd voordat dit bij iedereen landde. Bij de ABOS speelden aanvankelijk allerlei individuele belangen een sterke rol. Er was, zeker in het begin, vaak een gevoel van ‘wij worden bedreigd’, ‘help, de status quo wordt doorbroken’ en ‘hoe kunnen we ons eigen belang verdedigen?’ Maar gelukkig zijn we steeds dichter naar elkaar toegekomen. Er is er een gezamenlijk belang gekomen: het Schoterbos moet een plek zijn voor heel Haarlem Noord, een plek die kwaliteit heeft en die er is voor iedereen – niet alleen voor de eigen achterban.
De plannen voor het Schoterboshuis – het nieuwe clubhuis voor Scouting Brigitta – hebben daarbij voor mij altijd meegespeeld. Op het zogenaamde eiland in het Schoterbos zijn diverse doelgroepen actief, waar Scouting Brigitta er één van is. Ecosol heeft er hun werkplaats, de NME heeft er de schooltuintjes en de Schotertuin de volkstuintjes. Als je kijkt naar de mensen die deze clubs vertegenwoordigen, zien we vooral heel veel kinderen: behalve de 200+ leden van mijn scoutinggroep zijn daar ook nog al die schoolkinderen die leren hoe ze aardappelen, snijbonen en zonnebloemen moeten telen. Maar ook de volwassenen zijn goed vertegenwoordigd: de tuiniers van de Doetuinen – al die buurtbewoners die daar met veel plezier hun groenten kweken. En natuurlijk de cliënten van Ecosol – mensen die door het leven niet altijd even vrolijk worden toegelachen en in hun ‘Posthuis’ hun sociale werkplaats hebben. Het is een bonte verzameling van ‘eilandbewoners’.
Bij de ontwikkeling van het Schoterboshuis zijn we tot het inzicht gekomen dat die vier groepen op het eiland eigenlijk de handen ineen zouden moeten slaan. Want als je goed kijkt naar de onderkomens van de ‘eilandbewoners’, dan zie je dat alles met plakband en purschuim aan elkaar hangt – of dat er helemaal niks is. Er moet dus iets gebeuren op het eiland. En dat kan het beste als we daarbij samenwerken. Zoals ik een paar weken geleden tegen wethouder Botter zei: “Er zijn daar vier problemen, en er is één oplossing.” In het prachtig opgeknapte park moet toch gewoon behalve voor de dieren, de vogels, de vissen de planten en de bomen, ook een mooie plek zijn voor de mensen? Samen staan we sterk. Voor mij is dit heel vanzelfsprekend, maar ja een scout wil nu eenmaal altijd samenwerken.
Groeten,
Albert Jan Bloemendal, voorzitter stichting