Het was zeker 10 jaar geleden dat ik op een zaterdag Erwin aantrof achter een statafel voor het clubhuis. We raakten aan de praat en hij vertelde mij dat de groep echt wel een nieuw clubhuis nodig had. Als nieuwbakken scoutingvader was ik niet echt op de hoogte van de stand van zaken. Vanaf dat moment ben ik me met een nieuw clubhuis gaan bezighouden.
In de afgelopen tijd ben ik echt ontelbaar veel mensen tegengekomen. Ik heb weleens een poging gewaagd een lijstje te maken. Dat was onbegonnen werk. Zo hebben we vier wethouders versleten. Twee burgemeesters, vier contactpersonen bij Jeugd, Onderwijs & Sport. Eindeloos veel ambtenaren bij zo ongeveer alle afdelingen. Als ik nu een afspraak heb op het gemeentekantoor loop ik met m’n ogen dicht het gebouw weer uit. Ik sprak architecten, aannemers, technici van allerlei soorten. Heiers, installatiebureaus, landmeters. Verkopers van blokhutten, utiliteitsbouw, modulair bouwen. Circulaire activisten, lotgenoten, voorzitters van scoutinggroepen. O ja, wijkraden, bomenwachters, egelwerkgroepers, ecologen, beheerders, filantropen, managers. Daarnaast fantasten, bedriegers, grootmoed-waanzinnige, idealisten, burn-out-kandidaten en betweters. Echt de lijst gaat door en door en door.
Als ik de uren zou optellen die ik in dit project heb gestopt kom ik echt op een exorbitant getal uit. Om mijzelf een beetje te sparen doe ik dat maar niet. Ik denk liever terug aan alle plezier dat we gemaakt hebben. Alle dingen die we geleerd hebben. De mensen die we hebben ontmoet. De plekken die we hebben gezien. De verhalen die verteld zijn, de plannen gemaakt, de successen gevierd. De gezichten tijdens groepsraden, de vragen, het enthousiasme, die bever met twee vingers in de lucht, hand aan de vlag…
Nu er plotseling licht is aan het einde van de tunnel en we naar de Schoterhoeve verhuizen start er een heel nieuw proces. Het is ineens concreet. Stappen er nieuwe mensen naar voren. Verschuiven de panelen. Neemt mijn rol af. Ook daar kan ik enorm van genieten. Mijn termijn als voorzitter zit er bijna op. Formeel heb ik nog een jaar. Ga ik daarna blijven en doen we een ‘Poetintje’ of treed ik terug? De tijd zal het leren.
Als ik namen zou moeten noemen van wie ons allemaal geholpen hebben over die jaren doe ik diegene die ik niet noem tekort. Dat zouden er echt te veel zijn. Dus daaraan waag ik mij niet. Toch schiet mij een naam te binnen die ik hier wel ga noemen. Wimmy Hengst. Ze is helaas afgelopen maandag (10 juni 2024) overleden. Wimmy was de projectleider bij de gemeente van het Schoterbos renovatieproject. Zij haalde ons binnen in het project. Zij zette ons met de juiste mensen aan tafel. Zij fluisterde mij in met wie, wanneer te praten en wat wel en vooral niet te zeggen. Nadat ze stopte als projectleider werd ze ernstig ziek. Soms zagen we elkaar in het park. We maakten een praatje en lachten om hoe alles was gegaan. Ik heb d’r uitgenodigd voor de opening van ons nieuwe clubhuis. Helaas gaat ze daar niet bij zijn. En dat is verschrikkelijk jammer, ik had haar graag een ereplekje gegeven.